No rest for the wicked

Van sigarenproeverij naar whiskyproeverij. Ik moet direct denken aan de makers van het magazine El Gusto ‘El Gusto of de filosofie van het genieten’. Want dat is het: samen met anderen genieten van een mooi glas whisky of een heerlijke sigaar. De belangrijke vragen komen dan altijd bovendrijven: wat proef ik, is dit mijn smaak wel, waarom vind ik dit lekker ? Met de juiste leg-before-wicket-houding is dit altijd vol te houden.

Een traditie minder…

Vandaag is het zaterdag 16 november en ik reis af naar de hofstad, naar het International Whisky Festival. Ik kijk uit naar de festival-botteling, dit keer een Arran Malt.  Het festival is enige jaren geleden  in Den Haag neergestreken en de organisatie heeft alles ook dit jaar weer gestroomlijnd verzorgd. Om onduidelijke redenen heeft men echter dit jaar een belangrijke keuze gemaakt: de traditionele branchebijeenkomst op vrijdag is geschrapt. Waarom ? Het is toch juist de branche die het product whisky onder de mensen brengt ?

Kavalan King Car

Maar goed, voor de eenvoudige liefhebber blijft het festival een  aardig uitstapje. Ik tref vriend Jan Burmanje en Kim bij de ingang; ook zij hebben er zin in. Maar, hoe ziet mijn boodschappenlijstje er vandaag uit ? Ik begin met de Kavalan King Car, een whisky uit Taiwan; uit de bus

gekomen als beste niet-Europese whisky van 2013. De regio kent een vochtigheidspercentage van 19 a 25 %, dit betekent dat hier de ‘snelle’ whisky’s vandaan komen; whisky’s met een korte rijpingstijd. Goed voor de handel, maar hij doet toch zo’n € 62 in de winkel….ook snel verdiend dus. Mijn smaakpapillen geven een 7.

Nikka Yochi 15 y.o.

De Japanse buurvrouw schenkt een Nikka Yochi 15 y.o. ‘Met een shelly finish, sir’. Aandoenlijk. Ik laat mijn smaakpapillen even rusten en geef ze een spoedbehandeling met stokbrood en veel water. Daarna geef ik

haar 4 briefjes van mijn monopolygeld. Jammer, teveel sherry en te weinig karakter, te weinig diepgang.  Toch geef ik haar spontaan een 7,5. Oops, de fles doet zo’n slordige € 150 in de winkel. Ik moet iets gemist hebben.

Laphroaig Triple Wood

Ook hier een prijswinnaar, of ik ze uitzoek. Ditmaal de beste geturfde whisky. Vooruit maar, eens kijken of deze tegen mijn torenhoge favoriet op kan, de Laphroaig 10 y.o. Onlangs heb ik mij laten vertellen (uit zeer vertrouwde bron) dat deze Triple op de markt is gebracht omdat de voorraad 10 y.o.  nagenoeg op aan het raken is. De export naar China is gigantisch en de Europese markt moet toch bediend worden. De Laphroaig verkoper vindt dit klinkklare nonsense. ‘Gewoon weer iets nieuws op de markt. Je wilt toch niet tot in lengte van dagen hetzelfde drinken’ ? Ja, dus meneer de Laphroaig-inschenker !! Desalniettemin een 7,8.

Wild Geese Single Malt en The Maltman

Iers, licht en zoetig…niet mijn smaak, maar het tweetal achter de toonbank is erg uitnodigend. Mijn smaakpapillen trekken zich spontaan terug wanneer ik het glas aan de lippen zet. Toch zo’n € 76 voor een flesje Wilde Ganzen in de winkel ? Het zal toch niet ? Ik maak nog een praatje en vergeet een cijfer te geven. Blij word ik van de jonge overbuurman Jonathan Hart, directe afstammeling  van de beroemde

Hart Brothers. ‘In 2009 heb ik met mijn vader een doorstart gemaakt, mijn oom is doorgegaan. We hebben nu 14 whisky’s uitgebracht onder de naam The Maltman’. Ik proef de Ben Nevis 21 y.o. en ben zeer aangenaam verrast. ‘Nergens in Brabant te krijgen’, zegt Jonathan,  ‘behalve bij Annie van Bergen van T-Drinks in Tilburg’. Laat ik nou om de hoek wonen. Zonder twijfel een  8,0.

Càrn Mòr en Zuidam

Een verrassing: The Old Perth van Càrn Mòr. Een blend die er wezen

mag. Ik pak de fles, kus het etiket en schrijf er een 8,0 op: ‘Achtentwintig euro’ zegt de grijsgeklede ober achter de tafel. ‘Heb ik niet’, zeg ik en zet de fles terug. Aan de andere kant van de Grote Kerk vind ik mijn favoriet uit Baarle-Nassau: de Zuidam jenevers en whisky’s. Ik krijg een Millstone

100 Rye ingeschonken en vervolgens de Millstone Dutch Single Malt Whisky 1999 (PX cask finish / 46% abv): beide heerlijk. Opvallend blijft dat de presentatie van Zuidam met kop en schouders boven veel standhouders uitsteekt. Ook bij de slijterijen leveren ze hun producten tot in de puntjes verzorgd af.

The Ultimate en Famous Grouse

Ik voel nog wat laatste papiergeld zitten en stop bij The Ultimate. ‘Mag ik van u nog één Linkwood 1985’ ? Oops, wat is deze jongen droog….en duur. Uit respect geen cijfer. Ik eindig bij The Famous Grouse en laat mij door standhouder van dienst, Martijn Snoeck,  de nieuwste Black Grouse inschenken: € 28 in de winkel, Fred. Het was weer een leerzame middag.