Gezellig die feestdagen

De bar van het nieuwe Golden Tulip in Amsterdam Sloterdijk is nagenoeg leeg  wanneer ik een dram Oban 14 y.o. door mijn glas draai. De barman hangt sloom met een standaard glimlach over een van de tapkranen heen. Hij is tevreden, zegt hij,  want het hotel zit afgepakt vol met Spanjaarden, Japanners, Duitsers en Fransen. Hij kijkt naar mijn glas. ‘Nee, dank U, geen ijs, wel een glas water’. Ik speel op safe.

Met ijsblokjes in whisky sla je alles dood. Ik scan de schappen en zie naast een fles Glenfiddich een bijna lege Glenlivet 12 y.o. staan, verder niets van interesse en kwaliteit. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat dit het enige aanbod is ?  ‘Het is tussen Kerst en Oud en Nieuw  altijd gezellig’, zegt mijn barman monotoon en druppelt het laatste beetje Oban in mijn glas. Overbuurman Diageo zou hier wonderen kunnen verrichten.

Ja, barman, nog eentje …

De International New York Times  blijkt de enige krant in de lobby te zijn. Ik heb dit weekend geen boek in mijn koffer gestopt. ‘Een echte schrijver leest niet’ zei Hemingway al. Intoxicating prose: writing with the bottle kopt de groots geïllustreerde boekrecensie van Lawrence Osborne, zelf auteur van The Wet and the Dry: A Drinker’s Journey. Een ding is zeker: de zes geportretteerde schrijvers  uit het boek van Olivia Laing (Hemingway, Cheever, Carver, Berryman, Williams en Scott Fitzgerald) zullen niet in de bar van het Golden Tulip hun verhalen geschreven hebben.

Amerikaanse schrijver en Nobelprijswinnaar Eugene O’Neill laat zich niet uit over de drankkeuze van de vaderfiguur James Tyrone in zijn Long Day’s Journey into Night. De Toneelgroep Amsterdam speelt op 11 september 2013 in Theaters Tilburg daardoor verward: een Amerikaanse Bourbon whiskey op het toneel had nog gekund, maar gezien de Ierse achtergrond van O’Neill zelf en de setting van het stuk was een Irish whiskey beter op zijn plaats geweest. Wat gebeurt er echter ? Men kiest voor een Glen Deveron. Ai, een Schotse Speyside whisky.

Schrijver Tennessee Williams is duidelijker in zijn regieaanwijzingen. Brick Pollitt (Paul Newman) zegt in Cat on a Hot Tin Roof (met Elizabeth Taylor) tegen zijn vader Big Daddy dat hij even iets gaat drinken: I’m takin’ a short trip to Echo Spring.  Kenners weten dat hiermee zijn drankenkabinet wordt bedoeld, gevuld met flessen Echo Spring Southern Bourbon.

Tsja, barman, zo kan het ook. Met een beetje voorbereiding ziet de wereld er zo anders uit. Hij heeft mijn gemoedstoestand herkend en schenkt mij zonder vragen een Glenlivet 12 y.o. in. Ook dit was de laatste.