Er zijn er die ik na zestig bladzijden opzij leg. Andere sleep ik het hele huis door omdat ik ze binnen handbereik wil houden. Weer andere schaf ik aan om ze vervolgens ongelezen op te stapelen. Onlangs kreeg ik weer een exemplaar in handen gedrukt, ditmaal van whiskyslijter en -kenner Rob Stevens. De titel en de naam van de auteur maakten mij nieuwsgierig. Na het Voorwoord en de Intro wist ik genoeg: dit is geschreven om gelezen te worden.

There we go again ….

Ik begin aan Bourbon & Blues van whiskyschrijver Hans Offringa. Daar gaan we weer, is mijn eerste gedachte: elke whiskyauteur moet eerst de historie induiken. Het voelt als een soort verantwoording, als een brevet van bekwaamheid dat men wil afgeven. Op de een of andere manier wringt het in The Manual van Dave Broom, in 99 Drams of Whiskey van Kate Hopkins en in een essay van Charles MacClean dat ik lees. Stuk voor stuk heerlijke boeken en verhalen, maar met een vooruit-dan-maar gevoel begin ik er aan. Na een half uur weet ik het: dit boek is anders.

Don’t judge a book by its cover ….

Bij de cover van het boek frons ik even de wenkbrauwen: Springbank ? Bourbon ? Springbank editie 2011 lees ik op de vaten. De distilleerderij uit het Schotse Campbeltown moet de boeksponsor zijn en wil natuurlijk exposure. Ik zoek naar een verwijzing in een voorwoord of in de dankbetuiging (Help Me); helaas. Daarbij is wel vreemd dat de schrijver, die goed ingevoerd is in de States, geen Amerikaanse sponsor kon vinden. Enfin, no big deal.

History in a nutshell

Hans Offringa blijft in zijn Intro niet te lang hangen bij zichzelf, maar weet mij na enkele alinea’s al mee te slepen in het onderwerp. In het hoofdstuk De Oorsprong stelt hij zich niet alleen voor als whiskykenner, maar ontpopt hij zich gaandeweg ook als kenner van de blues/jazz muziekgeschiedenis. Zijdelings laat hij merken dat hij ook enig muzikaal inzicht heeft. Daarbij is zijn schrijftrant luchtig , niet belerend en weet hij de Amerikaanse geschiedenis van met name de Drooglegging (Prohibition) met interessante voorbeelden te larderen. Waar de meeste geschiedenisboeken hoofdstukken voor nodig hebben,  heeft Hans aan een vijftal bladzijden genoeg om het overzicht neer te zetten. En, zonder je daarbij het gevoel krijgt dat je met reuzensprongen door de geschiedenis gaat.

Blanton’s & blues

De mix van whiskey en muziek vloeit al vrij snel in elkaar over. Sterker nog, de twee zijn al vanaf het Voorwoord van Four Roses master distiller Jack Rutledge tot elkaar veroordeeld. Naarmate ik meer in de muziekgeschiedenis van de blues wordt getrokken kan ik het niet nalaten om mijn platenverzameling te doorzoeken. Ondertussen luister ik naar The thrill is Gone van blues buddies B.B. King en Eric Clapton tijdens het  2010 Crossroads Guitar Festival in Chicago. Enkele platen met daarop Robert Johnson’s Walking Blues en Cross Road Blues zet ik apart. Nu nog even naar de slijter voor een Blanton’s. Jezus, zo kom ik niet meer aan lezen toe, hoor ik mezelf denken. Toch knap wanneer een boek dit met je doet. Blijven schrijven, Hans.