Dit verhaal is verschenen in Whisky Passion 2, 2015

We doen Erik Molenaar tekort wanneer ik zijn eerste stappen in het whiskyvak omschrijf als het verbreden van zijn horizon of als het onvermijdelijke kriebeleffect dat optreedt bij ‘mannen van een zekere leeftijd’. Nee, Erik had zo’n vijftien jaar geleden al een echte interesse in het product. Het begon met het geven van proeverijen voor vrienden, clubs en bedrijven. Het zou tenslotte tot juni 2010 duren voordat er een volwassen concept was: Kintra.

Passie voor whisky

De tweede keer dat ik Erik Molenaar ontmoet is hij in de weer enkele kraambezoekers te enthousiasmeren voor zijn Kintra bottelingen. Het duurt even voordat ik hem kan plaatsen. Dan heb ik het: een jonge Gilbert O’Sullivan. Het is zijn uiterlijk: de geruite pet, blauwe blouse, donker gilet en opgestroopte mouwen. En vast en zeker de uitstraling: een vlot verhaal, druk bewegende armen en een open gezicht met een vriendelijke lach. Het totaal oogt allemaal een tikkeltje nonchalant. Maar hoe vergis ik mij in dit laatste. Al vrij snel in ons gesprek bemerk ik de passie voor het vak. Erik Molenaar heeft als planoloog bij de gemeente Voorst en huisvader ook nog een ander leven: zijn Kintra laten opgroeien tot een volwaardig speler op de zakelijke markt.

Kintra Farm

De oorsprong van de merknaam Kintra ligt besloten in een huwelijksaanzoek aan zijn huidige vrouw. Dit gebeurde in de zomer van 2002 ten noord-westen van Port Ellen en ten zuiden van de Machrie Golf Links op Islay. Het duurde vervolgens tot 2009 tot Erik een vastomlijnd idee had van zijn bedrijf. In datzelfde jaar gaat hij nog eens terug naar Islay met zijn gezin en neemt dan de definitieve beslissing om iets meer met whisky te gaan doen. Met een bevriende ontwerper denkt hij na over het label, er wordt een vergunning aangevraagd en Kintra wordt gelanceerd vanuit de garage.

Kwaliteitszegel

Als planoloog werkt Erik veel met kaartmateriaal en bestemmingsplannen. Iets van de geografie wilde hij terug laten komen. ’De ronde opening op het label is een knipoog naar die andere wereld’, zegt hij. ‘Ieder label op de Kintra flessen is uniek met een uitsnede van de topografische kaart van Schotland in de ronde uitsparing ’. De Ordnance Survey OS Landranger kaarten laten zich goed hiervoor gebruiken. ‘Vervolgens moet de kleurverdeling er voor zorgen dat de Kintra bottelingen in de schappen opvallen: rood voor Speyside, grijs voor Islay, Campbeltown is bruin, groen voor de Lowlands en blauw voor de Island whisky´s ‘. Het valt mij op dat deze kleuren ook strak zijn doorgevoerd in de banner achter de stand. Door de jaren heen wordt het label onder handen genomen: de kleurstelling, goud-opdruk ja of nee, alles wordt overdacht. Erik is een perfectionist en zaken moeten kloppen. ‘Op enig moment hebben we weer zitten denken aan een apart gouden stickertje. Dit was te goedkoop en wellicht te druk. Toen hadden we het: Door het kaartje zetten we voortaan altijd Kintra Single Cask Collection, gepreegd wel te verstaan……dit maakt het weer wat rijker’. De Kintra baas is ondertussen met de 3e generatie labels bezig…zelfklevend met reliëf. Een nieuwe neklabel moet straks voor Kintra een soort kwaliteitszegel worden: als je dit ziet, dan is het goed. Ik bestudeer de flessen opnieuw. Ja, er is een mooie balans gevonden tussen klassiek en modern.

Brokers

Mijn gesprekspartner doet zaken met een paar brokers. Deze contactpersonen leveren hem ook de samples waar hij een keuze uit kan maken. Sinds alles in Schotland gebotteld wordt, komen de flessen met exportlabel naar Deventer. De beginjaren waren anders dan nu in 2010. ‘ Je kon toen BenRiach en Bruichladdich gewoon bellen: doe mij eens dit of dat. De mogelijkheden om als onafhankelijke bottelaar iets te doen waren er’. In 2010/2011 was het verkrijgen van vaten nog geen probleem: een 20 yo Tamdhu, een Glen Garioch 22 y.o. of een Bunahabhain 23 yo, een 18 yo Ardmore, Glen Grant 36 y.o. Alles wat bij Kintra binnenkwam was fantastisch; het meeste had een goede prijs/kwaliteitsverhouding. De huidige sample-sets die Erik nu krijgt van zijn brokers zijn gewoon te duur voor wat hij er zelf voor moet betalen. Interessant om te zien hoe 2015 zich gaat ontwikkelen. Erik: ‘Jonge whisky´s zijn nog wel te krijgen; van 15 tot 18 jaar oud is ook nog wel aan te komen, maar boven de 20 is nu al zeldzaam. Het kan zijn dat de Schotten straks zeggen: we gaan onze oude vaten liquide maken, want die oosterse markt komt toch niet los. Ach, weet je’ zegt Erik, ‘ik word er niet zenuwachtig van, want wat ik bottel wordt door mensen gewaard en is van goede kwaliteit’.

A-typisch

Ooit proefde Erik een 12 jaar oude Mortlach. Hij was te jong volgens Erik en moest nog twee jaar liggen. ’Na die twee jaar heb ik een sherryvat uit Spanje naar Schotland laten verschepen, de whisky overgetapt en toen nog eens 8 maanden laten liggen. Ook heb ik een tijd terug een Ier gebotteld en zelfs een rum uit Trinidad, Tobago. Die laatste was een Caroni, van het staatssuikerbedrijf uit Tobago. Zwart als cola, maar vreselijk lekker. Dit was echt een love it or hate it. Hier was een duidelijke groep liefhebbers voor’ Onze bottelaar zoekt whisky´s uit die a-typisch zijn: een Auchentoshan die zo ver mogelijk af ligt bij wat ze zelf uitbrengen. Erik wil echt een toegevoegde waarde hebben. ‘Wat ik van mensen terugkrijg is dat met mijn Kintra bottelingen echt iets gebeurt. Wat a-typisch is, probeert mijn gesprekspartner te duiden: ‘Afwijkende single cask bottelingen; weg van het distillery profile. Ik heb een Glenrothes met ballen: 16 yo. De gewone is te vlug weg. Natuurlijk krijg ik niet de kroonjuwelen aangeboden. Op alle festivals zie je altijd de vaste jongens: Aberlour 10, Laphroaig, Bowmore….you name them. Niets mis mee, maar het gebeurt bij de onafhankelijke bottelingen’.

Catchy Confidential Casks

De onafhankelijke bottelaar mag op zijn label zetten: dit product is gedistilleerd bij de Highland Park Distillery. Van een paar merken mag dit zeker niet, zoals Macallan, Lagavulin en Glenfarclas. Maar dat heeft Kintra opgelost door naast zijn reguliere serie een Confidential Casks Series uit te brengen. De alliteratie zit er bij Erik goed in. ‘Ik schrijf er dan op bottled from a confidential cask. Op het geografische kaartje op mijn label zie je vervolgens toch wel om welke whisky het gaat. Hier krijg ik erge leuke reacties op. Mijn eerste serie was een Glenfarclas 16 yo, toen een Glenfarclas 8 yo, een Glenmorangie 7 yo (een teaspoon malt ….dus met een scheutje Glen Moray), de Fourth Confidentional was een Balvenie (teaspooned met Glenfiddich) en nu …Er zijn mensen die zeggen, dit is dus geen Balvenie meer. Ik zet er zeker geen Balvenie op, want dan krijg ik familie Grant achter me aan en dat wil ik niet. Ik pas mijn label dan ook aan; in plaats van Single Malt Whisky zet ik er op: Scotch Malt Whisky . De laatste serie , de Fifth Confidential Cask is een Ledaig 8 yo, een peated Tobermory. Ofschoon ik de naam had mogen vermelden heb ik het toch niet gedaan, omdat er steeds meer vraag is naar deze Confidential Cask Series. De naam is catchy en maakt nieuwsgierig.

Tweedale en Golden Cask

Zo zet ik ook Tweedale op mijn tafel, een kleine blend. Alasdair Day is de achterkleinzoon van Richard Day. Die hele familie zat al van 1830 in de blendersindustrie. In 1880 hebben ze hun eigen blendersbedrijf opgericht. Zij maakten toen de Tweedale blend. In 1940 is het bedrijf ter ziele gegaan, alleen de cellar-books van opa waren er nog, hierin stond precies voor wie, hoe en wat opa maakte. Alasdair heeft een droom om ooit in de Lowlands een eigen distillery te beginnen. Hij heeft ook her en der vaten gekocht en een aantal mooie blends gemaakt: 14 jaar de jongste, 23 jaar de oudste malt verwerkt in deze blend, 50% grain, 50% malt, 7 verschillende single cask malts erin. Dus niet op het schaalniveau van Johnny Walker, Famous Grouse, nee, batch 4, 1800 flesjes …ook een single grain uitgebracht. Een welkome aanvulling op mijn tafel

Te nuchter voor een fanclub

Heel Nederland is het werkgebied van Kintra. Ook gaat er export naar Zweden en Japan. ‘Zij vinden mij’, zegt Erik, ‘Ik heb daar niets voor hoeven doen. Een mailtje uit Japan: can we do business ? Facebook is een gouden kanaal: fotootje en tekstje ….klaar. Nee, geen fanclub voor mij. Het Hielander Whisky Festival bezoek ik nu voor de vierde keer. Den Haag wordt mijn vijfde jaar’. Erik herinnert zich nog de allereerste keer dat hij binnenkwam met zijn steekkarretje. ‘Het is een aardig wereldje met zo goed als geen jaloezie’. Tsja, ze zullen wel gedacht hebben: wat een a-typisch mannetje.