Buiten jaagt de wind de regen tegen de ramen. Binnen brandt het bijzetkacheltje. Zes flessen staan in slagorde opgesteld wanneer negen liefhebbers zelfverzekerd hun plaats innemen in de King’s Tasting Room. Er is werk aan de winkel. Whisky´s op jaartallen ditmaal als een van de  jubileumproeverijen bij Whiskyslijterij De Koning. De waterglazen worden gevuld, de notitieblaadjes rondgedeeld en de proefstand ingenomen.

Uiteraard vertellen de verschillende data het verhaal van de 19 jaar dat Rob Stevens de slijterij overnam, maar tegelijkertijd de geschiedenis van de vijftigjarige winkel. De eerste whisky is een Glengoyne uit de zomer van 1997, het jaar dat het proeflokaal werd getimmerd. De 11 jaar oude single cask is met zijn 56,5% abv voor mij een perfecte start: vanilletonen en koekjes van Verkade. De fles is een van de 339 flessen uit een hogshead (cask no. 2725) en gebotteld voor een whiskyfestival in Oslo weet Rob te vertellen.

We gaan een jaar terug in de tijd: een Springbank; gedistilleerd op 1 oktober 1996, de datum dat de winkel in handen kwam van Rob Stevens. Met een alcoholpercentage van 55,8 % abv en gebotteld in 2009 mag deze 13-jarige er zeker zijn. De iets donkerder gele kleur verraad de sherryinvloed: Manzanillavaten dit keer, een droge sherry.

We blijven even op het schiereiland Kintyre met een Longrow uit 1995. Het jaar dat Rob de beslissing nam om de winkel over te nemen van Stan de Koning. De geur van natte hond, vertelt Rob. Geen geur die mij direct opwindt. Mijn hekel aan huisdieren had ik al aardig onderdrukt, dacht ik, tot vandaag. De smaak maakt een hoop goed. Ik besluit het halve glas te bewaren om later even terug te proeven.

Oef, daar komt ie: de Springbank van 21 jaar oud. De favoriete whisky van onze gastheer. Geen whisky die ik dagelijks over de lippen laat lopen. Deze single malt beauty van 46 % ABV uit Campbeltown blijft zijn twee voorgangers met een straatlengte voor. Terwijl mijn ogen automatisch gesloten worden bij het proeven gaat de discussie aan tafel over het underproof-verschijnsel. Wordt whisky teruggebracht naar zijn beoogde alcoholpercentage met water of underproof whisky van, zeg, zo’n 39% of lager ? Het kan mij bij deze niets schelen: voortreffelijk.

Mijn sympathieke buurman is voorzitter van de Usquebaugh Society en ontpopt zich in de loop van de avond als een lopende encyclopedie. Zijn club, de grootste whiskyclub van Nederland, heeft een jubileumbotteling uitgebracht: een 25 jaar oude Glen Garioch (56.7 % ABV) voor maar 99 euro. Bram heeft een flesje meegenomen om de avond nog meer luister bij te zetten. De kenners hebben tot 88 punten (Serge Valentin) gegeven voor deze zorgvuldig geselecteerde feestfles. Niets teveel gezegd.

We naderen het einde van de avond met een botteling van de Scotch Malt Whisky Society. Nummer 33.26 is een Ardbeg. Voor de 26e keer presenteert deze vooraanstaande club een Ardbeg botteling. Deze 16 jaar oude is Islay whisky is flink geturfd, maar blijft subtiel. Het jaar is 1978, het trouwjaar van Rob.

De laatste whisky is een Strathisla van 50 jaar oud (nou ja, op 1 maandje na). Had ik nog aan Bram willen vragen: waarom niet even gewacht met bottelen tot de 50 helemaal gehaald is ?  Vijftig jaar in het vat, wat doet dat met een whisky ?  Veel hout, dat wel, maar in dit geval veel karakter. Ik blijf nog een half uur ruiken, na- en terugproeven. Een heerlijke avond was het. Kan ik een flesje meenemen voor 950 euro ? Wellicht, maar dan is de vraag: wat doet dat met m’n huwelijk ? De avond is voorbij en ik smacht naar een sigaar. Mijn twee Vegueros (mananitas) komen van pas wanneer ik mijn OV-fiets aantref met een lekke band.