Onderweg naar huis vraag ik mij af of ik niet teveel festivals en proeverijen op mijn agenda heb staan. Fred, zien we je volgende week in IJmuiden….en Groningen binnenkort ? Het kan dus schijnbaar nog veel meer. ‘Nederland festivalland’ kopte een digitale krant niet zo lang geleden:
De 774 festivals (alleen festivals groter dan 3000 bezoekers tellen mee) trekken in totaal 21,5 miljoen bezoeken (een weekendbezoek aan Lowlands geldt als drie bezoeken). Dance-festivals groeien het hardst: in 2013 waren er maar liefst 29% meer dan het jaar ervoor).
Het zal in 2015 niet veel anders gegaan zijn. Praten we nog niet over de whiskyfestivals, bierevenementen en wijnkransjes. Miljoenen Nederlanders gaan er weekend na weekend op uit om zich te vermaken. Maakt niet uit…ieder zijn zin, toch ?
Meneer van Wees
Het kleinschalige festival van vandaag was er een die al lang op mijn lijstje stond. Het Pot Still Festival 2015 blijkt een kopie van het aanbod in de winkel van de altijd charmante meneer van Wees: eau de vie, cognac, grappa, whisky en jenever. Veel festivalgangers schudden meneer van Wees de hand, sommigen maken een praatje, weer anderen willen herkend worden. Kortom, dit is het feestje van The Ultimate familie. Het winkelpersoneel staat bij de eerste stand, de kleinzoon is uitgeleend aan The Belgian Owl en mevrouw Zwartepoorte ondersteunt een Italiaanse grappaverkoper. Alles maakt een goed georganiseerde indruk.
50 jaar
De diversiteit aan alcohol verwart mij. Ik klamp Ronald Zwartepoorte (hoofdredacteur van Whisky Passion) aan. Hij adviseert mij om te starten met de Reserve Familiale van Jean Fillioux, een Tres Vieille Grande Champagne. De vriendelijke Franse standhouder schenkt mij genereus enkele centiliters in. Ik sluit de ogen, luister naar zijn Engels met een heerlijk Frans accent en waan mij even in de Cognac. Deze Premier Cru de Cognac is 50 jaar oud ….. ik kom even los van de grond.
Nardini
Zonder iets te zeggen vervolg ik mijn route en kom uit bij de grappa-stand van Blo Nardini ‘Distilleria a vapore’. Het Italiaanse plaatsje Bassano del Grappa staat nog steeds op mijn bucket list. De uiterst vriendelijk dame blijkt Amerikaanse te zijn. Ze adviseert mij om te beginnen met een eenvoudige Villa de Varda, samengesteld uit 60% Pinot Nero en 40% Teroldego. Mijn kennis laat mij hier in de steek, maar mijn smaakpapillen houden me scherp: een zachte grappa zonder echte afdronk. De volgende grappa is 60 % alcohol, en moet direct doorgeslikt worden, zegt Mrs Ault. Dit praat toch wat makkelijker. ‘Dit is een 15 jaar oude grappa’, aka Aquavite de Vinaccia doppia rettificata. Wauw…perfect.
Mrs Ault
Mevrouw Ault woont al wat jaren in Italie en nodigt mij uit om eens langs te komen in Bassano. De firma brengt zelfs een sigaar uit: handgemaakt van enkel Italiaanse tabak. Nu zijn de Europese tabakken geen hoogstandjes. Vaak worden ze toegevoegd door sigarenmakers om de smaak van een nieuw rokertje ietwat bij te buigen. Mrs Ault wil mij de sigaar niet meegeven. Ook een verzoek om hem samen buiten even op te roken maakt geen kans. Wie weet zien we elkaar nog in Veneto voor een rokertje.
Arran beauties
Festivalganger Norbert wijst mij op twee bijzondere Arrans die momenteel in de stand staan: een private cask ‘big fat American v8’, 15 yo (56.4 % abv) en een ‘The Prancing Horse’, 14 y.o. (56% abv). Deze laatste is echt een fantastische sherry-bom. Het nadeel van dit soort multidrankfestivals is dat je op een gegeven moment absoluut niet meer weet wat je geproefd hebt. Wel valt mij op dat The Belgian Owl zo magertjes vertegenwoordigd is: 2 flessen uit het gehele assortiment …?? Navragen. Na een laatste dram bij Patrick van Zuidam en Etienne Bouillon besluit ik huiswaarts te gaan.
Leg before Wicket 