De voordeur van het statige 17^e eeuwse landhuis staat open. Ik druk op de simpele bel. De entree ruikt naar vers schilderwerk. Vier paar wellies staan gebroederlijk naast elkaar in de ruime hal en drie hertenkoppen staren mij streng aan.

Ik loop Islay House (Bridgend) binnen en betreed de reception hall. Een ronde, rijk versierde radiator staat in het midden van de grote ontvangsthal. Farrow & Ball-achtig groene en rode kleuren bedekken de wanden. Direct voel ik mij thuis. Mijn bellen heeft niemand gealarmeerd. De hal geeft mij een doorkijkje naar de trappenhal en de loungeruimte, de Peat Cutter Bar. Een juffrouw staat, geleund tegen de bar, met de rug naar mij toe te telefoneren. ‘Excuse me ?’, roep ik zachtjes. Ze schrikt en stopt haar telefoon in haar gestreepte mantelpakje. ‘Oh, dear. How can I help you ?’, zegt ze beleefd met een blush. Ik voel mij een binnendringer en bied mijn excuses aan.

Islay House luxe hotel

De manager van dienst komt joviaal aangelopen en schudt mij de hand. ‘Alle voorbereidingen voor de start van dit luxe hotel zijn zo goed als klaar. We openen over 2 weken’, zegt hij niet zonder enige trots. ‘Er wordt momenteel hard gewerkt om alles op orde te krijgen’. De dame in het mantelpakje gaat met wat papierwerk aan een bijzettafeltje zitten en vervolgt haar boekhouding. Ondertussen heb ik de grote lounge bekeken en zie ik twee hagelnieuwe, houten vitrinekasten die tot aan het 3,5 meter hoge plafond reiken en bijna de breedte van de muren bedekken; een achter de bar en een aan de kant van het mantelpakje.

Feis Ile

Nog interessanter is wat er in de kast staat: veel whisky. Sterker nog, geen enkele schap is zonder whiskyflessen. Een losse kast is zelfs gevuld met een flinke hoeveelheid whisky van de SMWS. De vriendelijke meneer ziet mijn blik rondgaan en zet twee flessen op de notenhouten bar. ‘Kijk, onze Feis Ile botteling van de afgelopen twee jaar’. Matthew schenkt mij tegelijkertijd 2 drams in. Ik ruik onmiskenbaar turf, zie een gekunsteld label met twee steigerende herten met de rechterpoot aan de House-bar en proef gelaagdheid, vakmanschap en ervaar een zachte afdronk. De 2016 is iets donkerder dan 2015. Hoe snel kan een gesprek gaan ? Voor ik het weet besluit ik van beide jaargangen *) een fles te aan te schaffen.

*) Port Charlotte 2015: 55% ABV, bottle number 323 out of 300, distilled in 2004, limited edition Cadiz single cask en Port Charlotte 2016: 55.7% ABV, bottle number 100 out of 300, distilled in 2005, matured in French Oak, limited edition single cask.

Norse Islay Ales

Met een schoonheidservaring rijker loop ik naar Islay House Square, een verzamelterrein met een bedrijvigheid in opbouw. Ik besluit mijn smaakpapillen wakker te houden met een biertje van de bekende Islay Ales brouwerij. ‘Open’ staat er op de deur; de norse brouwer steekt zijn hoofd door de kier van de deur. ’Say no more’, denk ik en open even verderop de winkeldeur. De vriendelijke brouwersvrouw opent enkele flesjes. Het biernat met turfsmaak kan mij niet bekoren, te dominant, het evenwicht is weg. De eikenhouten tonen komen echter goed tot hun recht bij enkele mildere varianten. Hier kan de Oak Aged van de Trappistenbrouwerij van Koningshoeven zich gerust mee meten. Zeker hun eerdere batch 22 die op Duitse whiskyvaten was gelagerd. Lees het uitgebreide verslag van Cor en Paul Kievit in de laatste whisky Passion (nummer 2, 2017). Ook uitstekend in balans is een door mij onlangs geproefde Embrasse Peated op Laphraoig vaten. Wellicht ligt het aan de botteling van Islay Ales (direct uit het vat) in tegenstelling tot de ‘gemengde’ botteling van mijn trappistenvrienden. Islay Ales is een folklorebiertje en laat haar oren teveel hangen naar de whisky hausse op het eiland. Het glazen schapje achter de balie toont ettelijke Feis Ile biertjes. Een norse opstelling ?

Community Garden

Ik open het poortje naar de ommuurde tuin van terraced Community Garden. Rechts van mij de resten van de verdwenen Kitchen Garden zonder het conservatory en voor mij een oase van bedrijvigheid in een Schots zonnetje. De Gaspeldoorn staat links en rechts in bloei. Hoe kan het ook anders: wat de thistle voor Schotland is, lijkt de whin (Gale Thorn (BE), Gageldoorn, Gaspeldoorn of Steekbrem) voor Islay. De prachtige, felgele doornenstruiken lijken in dit jaargetijde het hele eiland te overwoekeren. De Community Garden is door de nieuwe eigenaren sinds enkele jaren geleased aan de dorpsgemeenschap. Er wordt met funding geprobeerd de tuin weer in oude glorie te herstellen. Tijd voor een briefje aan Prins Charles lijkt mij voor wat royal funding.