Verschenen in Whisky Passion, nummer 1  2019

Een road trip door het zuiden van de VS van zo’n slordige 5000 kilometers in 4 weken tijd levert naast veel indrukken ook veel ontmoetingen op.  Een reisverslag in delen.

Alle aspecten van een zomerse vakantiebestemming moeten per se aan bod komen: natuur, geschiedenis, cultuur en muziek. Omdat de eerste twee aspecten overal tastbaar aanwezig zijn en zich vrij automatisch aandienen, besluit ik de laatste twee in te plannen: drie bezoekjes aan verschillende soorten whiskey distilleerderijen en meerdere muzikale ontmoetingen. Uit de koffer leven wil ik niet en daarom plan ik samen met mijn reisagent Bart Verhoeff van reisaanbieder GoAmerika in iedere plaats meerdere overnachtingen.

One dollar bill

‘As long as it’s not bigger than a one dollar bill’, stelt het meisje mij gerust. Inderdaad, de krasjes op mijn huurauto zijn te klein om er iets van te vinden. Ik moet het vooral groot zien de komende weken. Alles is oversized: de porties, de mensen en de afstanden. Het is klam en warm in het zuiden en daarom is de bosrijke omgeving van Warm Springs een verademing. De scenic routes vanuit Atlanta naar het zuiden zijn links en rechts gemarkeerd met caravans, lawns en porches, zo ver het oog reikt. Daarbij is het het besturen van de grotere ride on lawn mower een weekendhobby voor veel caravaneigenaren. Op de vele kruispunten zie ik stoplichten die als was wapperend aan staalkabels hangen.

FDR

Mijn huurauto met zijn 3.6 liter motor, 4WD SL brengt mij op comfortabele wijze naar The Little White House, een must see voor eenieder die Franklin Delano Roosevelt een warm hart toedraagt. Deze sociale president stierf te vroeg op 12 april 1945. Althans, te vroeg om het einde van de Tweede Wereldoorlog mee te maken en de oprichting van de Verenigde Naties. Ik rond de middag af in Dinner’s Ready met een vette hap en veel zoetigheid. Volksvijand nummer 1 als ik zo om me heen kijk: Fried green tomatoes en Sweet Tea. 

How Y’all ?

Montgomery, The Cradle of the Confederacy lees ik in het voormalige treinstation. Inderdaad, hier ligt het episch centrum van een van de roerigste periodes in de Amerikaanse geschiedenis. De stad is drie maanden de hoofdstad geweest van de Confederates, van de enige geconfedereerde president van 1861 tot 1865: Jefferson Davis. Tevens is het de Birth Place of the Civil Rights Movement (denk aan de het Edmund Pettus Bridge incident en Bloody Sunday in maart 1965).

Het busje van More Than Tours wordt bestuurd door Michelle, onze donkere, grote, breedlachende en sympathieke gids. Als laatste stap ik in haar busje en bevindt mij in gezelschap van zo’n twintig in het leer gestoken huismoeders, een kleine  afvaardiging van de Motor Maids Convention 2018. De meer dan 500 glimmende Harley Davidsons staan geparkeerd tegenover het station. Een microfoon heeft Michelle niet nodig; haar stemgeluid komt boven het geronk van de diesel uit:‘How Y’all?‘, roept ze ons toe. Dit maakt iets wakker bij de dames; ze beginnen spontaan te zingen: This land is your land. De stemming zit erin.

Strange fruit

De volgende ochtend loop ik door The National Memorial for Peace & Justice, net drie maanden geopend. Dichter bij het slavernijverleden van het zuiden van de VS met al haar gruwelijk uitwassen kan ik niet komen. Hier is de symboliek van de duizenden terror lynchings in de Verenigde staten tussen 1865 en 1940 meer dan tastbaar: honderden doodskisten van cortenstaal hangen en staan in slagorde in het museum. Cortenstaal oxideert naar verloop van tijd en laat een zwarte afdruk achter op de houten planken vloeren. Een scherpere symboliek is er niet. ‘African Americans were left hanging for days like strange fruit’, zegt een jonge gids. Onderweg naar New Orleans zit ik in stilte te luisteren naar het gelijknamige nummer van Billie Holiday.

Southern trees bear strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swinging in the southern breeze
Strange fruit hanging from the poplar trees

The Big Easy

Via het evenzo historisch beladen Selma rijdt ik naar New Orleans, The Big Easy, de geboorteplaats van de Jazz. Dit jaar bestaat de stad 300 jaar en dat is te merken aan de vele festiviteiten. De stad ligt ingeklemd tussen de legendarische Mississippi River en Lake Pontchartrain. Ik slenter door het bekende Frenchmen Street. Al wandelend steek ik een van mijn andere antennes uit: ik loop een liquor store binnen en zie een zeer brede collectie van Kentucky bourbons, Tennessee whiskeys en craft whiskeys. Omdat het zuiden meer in de suikerrietproductie zit, ontferm ik mij over een Caneland, een rum van de Caneland Distilling Co. Het is een ‘rhum agricole’ van 90 Proof (45% abv). Terloops zet ik nog twee flesjes van zowel NOLA Brewing in mijn mandje. Dit familiebedrijfje van de gebroeders Knott interesseert mij in het bijzonder: zij proberen hun bieren te pairen met Creole en Cajun food. Ik ga voor een flesje Ragin’ Cajuns en een Swamp Thing IPA. Wacht, er kan nog net een flesje LA1 Louisiana whiskey bij van de Donner-Peltier Distillers uit het naburige Thibodaux. Met een paar kilo studiemateriaal in mijn rugzak stap ik mijn hotelkamer binnen en zet de biertjes koud in een – hoe kan het ook anders – zwarte koelkast.

C’est la Vie

De bewoners uit New Orleans zijn veerkrachtige mensen. Iedere paar jaar wordt de stad en de regio geteisterd door een zware windhoos of orkaan. De laatste grote dame kwam in 2005 langs met de naam Katrina. Zelfs na ook veel Nederlandse expertise is de stad niet klaar voor een volgende ramp. Onze tour guide Rick van Southern Style Tours is een halve DJ. Al snel klinkt het relativerende C’est La Vie door de boxen door Al Rapone & The Zydeco Express. Rick vertelt het hele verhaal van Mardi Gras tot Katrina en van Voodoo tot Jazz. Al kletsend en zingend doorkruist hij de stad met zijn vele waterwegen en bekende begraafplaatsen. Voordat Rick de bus stopt bij het graf van Louis Prima, zingt de bus al uit volle keel ‘Buona Sera’. Het busje stopt na drie uur cruisen bij het muziekcafé The Spotted Cat, the place to be. Ik luister naar het nummer Miss New Orleans en knik instemmend.

Do you know what it means to miss New Orleans
And miss it each night and day
I know I’m not wrong, the feeling’s getting stronger 
The longer I stay away

Even rust met een overheerlijk West Coast IPA biertje uit eigen tuin: Second Line Brewing uit New Orleans. Ook in The Big Easy kan het donker worden, maar de muziek blijft. Naarmate ik dichter bij het centrum kom, zijn halve straten door jazz bands afgezet: the show must go on. Bourbon Street is tegenwoordig voor velen een no-go area: het is vooral schouder aan schouder lopen langs striptent en drinkgelag. Ik besluit te gaan kijken hoe het gesteld is met de inhoud van mijn winkelmandje.